تمام نا تمام من

تعلیق, که در آن پرسه می زنیم، نفس می کشیم، زنده ایم!!

تمام نا تمام من

تعلیق, که در آن پرسه می زنیم، نفس می کشیم، زنده ایم!!

گذشت

امروز به اندازه‌ی تمام عمرم دارم از این ۲۱ می‌ترسم.

این همه هول و ولا, عادلانه نیست باور کن.


.

.

.


عادلانه شاید این است که آرام کردنش را فقط خودت بلدی.



پی نوشت: همه اش برای یک لحظه بود. و شاید کمتر از آن.

نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد